Willy-Christian van Baarsel, stagiair bij RIBW Nijmegen & Rivierenland, heeft een bewogen jeugd gehad. Op jonge leeftijd werd hij seksueel misbruikt door twee familieleden. Toen hij op zijn zeventiende op zichzelf ging wonen om een eigen leven op te bouwen, kwam hij in een neerwaartse spiraal terecht. Hij raakte steeds verder verwijdert van de realiteit, begon dingen te zien die er niet waren en hoorde stemmen in zijn hoofd. Jaren later kwam hij bij een lotgenotengroep terecht, opgericht door Evert van den Brink. Hier kon hij voor het eerst zijn ervaringen met lotgenoten delen. Zijn verhaal kwam onlangs in De Gelderlander, dat je hieronder kunt lezen.
Op dit moment loopt Willy-Christian van Baarsel stage als ervaringsdeskundige bij Team Herstel en Steunpunt Stemmen Horen. Hier voelt hij zich helemaal op zijn plek. Samen met een herstelcoach faciliteert hij momenteel de cursus Omgaan met Stemmen Horen.
Artikel uit De Gelderlander door Stephen Friedrichs
‘Uiteindelijk kom ik er sterker uit’
Seksueel misbruik betekent veelal een trauma voor het leven. Voor vrouwen, maar óók voor mannen. En die laatste groep wordt nog wel eens vergeten, weet Evert van den Brink. Hij startte daarom afgelopen najaar in Arnhem een lotgenoten groep voor mannen die in hun leven te maken kregen met seksueel misbruik.
In zijn donkere dagen dacht Willy-Christian van Baarsel dat Arnhem weer werd belegerd door de Duitsers. Stond hij zelfs op het punt om de trein te pakken om te vluchten. In werkelijkheid waren het allemaal hallucinaties. Van Baarsel, nu 52, was toen net 30 jaar. “In mijn hoofd was ik teruggeworpen naar de Tweede Wereldoorlog”, zegt de Arnhemmer. “In feite was ik in oorlog met mijn familie en eigen emoties.”
Van Baarsel is een snelle prater. Oogt vrolijk, is kleurrijk uitgedost. Zijn verhaal is echter allesbehalve vrolijk. Op jonge leeftijd werd hij misbruikt. Hij ging door een diep dal, maar heeft naar eigen zeggen de weg naar boven weer gevonden. “Ik groeide op in ’s-Heerenberg, in de achterhoek”, vertelt hij. “Met mijn vader heb ik altijd een zeer moeizame band gehad. Er was veel ruzie, onenigheid. Steeds vaker was ik het doelwit en werden alle frustraties op mij botgevierd, als bliksemafleider.”
Tot overmaat van ramp valt de kwetsbare Van Baarsel ten prooi aan seksueel misbruik door twee mensen uit zijn familie. “Van mijn 9de tot mijn 16de, op structurele basis. Op mijn 17de ben ik het huis uit gevlucht en op mezelf gaan wonen. Eerst in’ s-Heerenberg, later in Arnhem. Ik hoopte mijn eigen leven op te bouwen.”
Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan. Van Baarsel wist de traumatische ervaringen uit zijn jeugd moeilijk van zich af te schudden en kwam in een neerwaartse spiraal. “Ik zat bijna alleen in de grote stad en had geen idee wie ik was. Voortdurend was er strijd in mijn hoofd, ik raakte steeds verder verwijderd van de realiteit. Ik begon dingen te zien die er niet waren en hoorde stemmen in mijn hoofd."
Bevrijdend
Jaren van opnames in psychiatrische klinieken en behandelingen volgden. Langzaam krabbelde hij op, maar het bleef wringen. “Het voelde als symptoombestrijding, zonder het probleem bij de wortels aan te pakken. Via via kwam ik in contact met Evert van den Brink, die in Arnhem een lotgenotengroep voor seksueel misbruikte mannen was gestart. Voor het eerst kon ik met anderen ervaringen uitwisselen. Dat voelde heel bevrijdend.”
Een van die lotgenoten is de 39-jarige Marcus (achternaam bekend bij de redactie). Op jonge leeftijd is hij door zijn vader misbruikt. “Ik heb daar een posttraumatische stressstoornis aan overgehouden.” Erover praten vindt hij nog steeds moeilijk. “Ik heb een goede baan, mijn leven voor de buitenwereld goed op de rails. Maar ik voel me in mijn mannelijkheid aangetast. Ik heb nog nooit een serieuze relatie durven aan te gaan. Dat knaagt.”
De lotgenoten schreven in het kader van de sessies een brief, gericht aan hun misbruiker. Een voorbereiding op de zogeheten daderconfrontatie, waarbij het slachtoffer zijn misbruiker vertelt wat hem dwars zit. Een belangrijk moment in het verwerkingsproces, maar lang niet altijd komt het zo ver. Marcus heeft zijn vader wél nog eenmaal gezien. “Dat was in 2014, toen ik therapie volgde. Het monster uit mijn jeugd bleek opeens een heel kleine man te zijn. Dat luchtte op. Anderzijds toonde hij geen berouw.”
De sessies met de lotgenoten hebben Marcus lucht gegeven. “Het zijn heftige avonden, ik moest er telkens een paar dagen van bijkomen. Maar uiteindelijk kom ik er sterker uit, dat weet ik zeker. Ik heb nog een heel leven voor me.”
Lotgenotengroep haalt misbruik uit taboesfeer
Afgelopen najaar startte Evert van den Brink in samenwerking met welzijnsorganisatie Humanitas een lotgenotengroep voor mannen die seksueel misbruikt zijn. Daar bleek zoveel animo voor, dat Van den Brink in maart met een doorlopende lotgenotengroep wil beginnen. De Arnhemmer, die zelf op jonge leeftijd werd misbruikt, hoop zo het onderwerp uit de taboesfeer te halen. “Mannen vinden het bijzonder moeilijk om erover te praten”, aldus Van den Brink. “Het leidt tot een verlies van eigenwaarde en vragen over je eigen mannelijkheid.” Met een doorlopende lotgenotengroep wil Van den Brink geen einddatum meer pinnen aan de bijeenkomsten, zoals dat nu nog wel het geval is. “Iedereen kan aanhaken en stoppen wanneer hij wil.” Meer informatie: man-en-misbruikt.nl.
Bron: De Gelderlander
